در واقع شدتی که آشکارسازی شده در فرکانس همین آینه‌ی بیرون از تداخل‌سنج داخلی نوسان می‌کند اما این شدت در فرکانس‌های آینه‌های تداخل سنج داخلی نیز نوسان می‌کند. با این وجود این شدت در فرکانس‌ آینه‌هایی که نور را به داخل یا خارج تداخل‌سنج داخلی معطوف می‌دارند٬ نوسان نمی‌کند. با این اوصاف به یک نتیجه‌گیریِ عجیب و غریب می‌رسیم: برخی از فوتون‌ها که توسط آشکارساز دریافت می‌شوند از تداخل‌سنج داخلی عبور کرده‌اند٬ اما هرگز به آن داخل نشده و هرگز آن را ترک نکرده‌اند!محققان بر این باورند که این‌ نتایج به تفسیر خلاف عرف از نظریه‌ی کوانتوم (فرمول‌بندیِ بردار دوحالته) اعتبار می‌بخشد. این تفسیر اولین بار در سال ۱۹۶۴ توسط یاکیر آهارانوف (Yakir Aharonov,)٬ پیتر برگمن (Peter Bergmann) و جویل لبوویتز (Joel Lebowitz) پیشنهاد شده بود. بر اساس این فرمول‌بندی٬ احتمال یافتن یک ذره در یک مکان ویژه حاصل‌ضرب دو بردار است: یکی پیش‌رونده در زمان از طرف منبع و یکی پس‌رونده در زمان از سوی آشکارساز.یک فوتون تنها و تنها زمانی با یک آینه تماس پیدا می‌کند که هر دوی این امواج در آن نقطه غیرصفر باشند. تداخل‌سنج داخلی سبب می‌شود تا هر موجی که این تداخل‌سنج را ترک می‌کند عیناً صفر باشد. موجی که به سمت جلو پیش‌ می‌رود٬ در خروجی صفر است و بنابراین هیچ فوتونی نمی‌تواند آنجا یافت شود. موجی که به سمت عقب به سوی تداخل‌سنج پیش می‌شود در مسیر ورود به تداخل‌سنج داخلی صفر خواهد بود. پس هیچ فوتونی نمی‌تواند اینجا یافت شود. با این وجود در درون تداخل‌سنج داخلی هم موجی که به سمت جلو پیش‌می‌رود و هم آن که به سمت عقب می‌رود غیر صفرند بنابراین فوتون‌ها قادرند از بازوها عبور کنند.